Автор: Николай Копоть





Не хачу ўспамінаў пра былое,

Бо патрачу зноў немала сіл.

Я табе аддам ўсё дарагое,

За гады жыцця што накапіў.



Я табой, Радзіма, ганаруся!

Усхваляю ўсюды дзе б ні жыў.

Лёгкая усмешка грээ вусны,

Калі ўспамінаю шэлест ніў;



Вузкую дарогу па-за плотам

Бацькаўскае хаты на ўскраі;

Мяккі свіст аіра на балотах

І буслоў павольных на раллі.





Шмат сяброў з другіх краінаў света

Ведаюць пра мой радзімы кут.

І, нават, пра тое, што сёлета

Мой народ пазбавіцца пакут:



Са сваіх плячэй ён скіне ношу --

Наіграўся, бы дзіця з агнём.

І не згодны, каб жыццё ўсё горшым

Выглядала з кожным новым днём.



Будзе шмат патрачана цярпення…

Можа хто не дажыве да дня,

Калі шквал народнага кіпення

Ўсю сістэму прапячэ да дна.



Я табой, Радзіма, ганаруся!

Я народ твой -- не чужы які.

Зараз толькі трохі прыбяруся

І застанешся ты чыстай на вякі.



22 лютага 2017 года